Het is weer heel lang geleden dat ik nog eens een game review deed. De tijden dat ik elke week de tijd vond om een spelletje te spelen, is al lang voorbij door een drukke job, een gezin en… ouder worden? Toch kriebelt het af en toe wel een terug en als we een week krokusvakantie hebben met wat slechter weer dan gaat die PlayStation toch weer even op om te ontspannen. Het was dan ook leuk dat ik van Ubisoft een recensie exemplaar van For Honor in mijn brievenbus kreeg. Tijd om eens terug een digitaal zwaard en harnas aan te trekken en deze fictieve wereld te betreden.

Kies je factie

In het spel For Honor speel je voor, op het eerste zicht, drie totaal verschillende facties. Namelijk de ridders, de Vikingen en de samurai. Deze drie facties worden na een enorme aardverschuiving, die plaats vond over de hele wereld, door een geheimzinnige strijdersvrouw Apollyon bedot om telkens opnieuw oorlog te voeren met elkaar. Apollyon gebruikt haar eigen Blackstone leger om deze oorlog, en de singleplayer campagne van For Honor, aan de gang te houden. Tijdens de singleplayer speel je aanvankelijk eerst het verhaal met ridders, daarna als Viking om te eindigen als samurai. Deze campagne speel je naargelang je moeilijkheidsgraad en niveau uit op 6 tot 8 uur. Een beetje kort om echt een serieuze meerwaarde te zijn en bovendien speel je op die manier maar een uurtje of 2-3 met elke factie en hun bijhorende verschillende krijgers. Een beetje te kort om echt een band op te bouwen met de wereld en de personages, maar wel een goede inleiding om de basis van het vechten in For Honor onder de knie te krijgen voordat je aan de multiplayer begint.

Toch niet zo groots als ik dacht

Wat mij vooral stoorde na enkele uren spelen was de ontgoocheling van de opbouw van het spel. Je speelt telkens een missie, in singleplayer of multiplayer, op een vrij kleine map. Toen ik enkele video’s op voorhand bekeek, leek het wel of we in het spel konden spelen met gigantische veldslagen met tientallen of honderden personages tegelijk. Dit beperkt zich meestal tot een gemiddelde veldslag van 15 tegen 15, wat uiteraard iets minder indrukwekkend is. Ook blijven de lichamen nooit lang liggen, wat ook gewoon realistischer had geweest indien dit wel zo was. We zijn ondertussen van Ubisoft misschien teveel gewoon dat ze games uitbrengen die zich afspelen in gigantische werelden?

We vermoeden dat de grootschaligheid misschien tijdens de ontwikkeling wat is terug geschroefd, omdat de personages en de wereld grafisch wel vrij mooi zijn ontwikkeld. Toch is de afwerking nog vrij ruw op bepaalde momenten. Bij snel bewegen en rond draaien wordt de wereld vrij ‘blurry’ en bij het dicht benaderen van objecten zien we toch ook de nodige grote pixels verschijnen.

for honor gameplay

Vechten als een baas

For Honor mist misschien de immens grote en prachtig afgewerkte wereld, maar maakt dit wel ruim goed door de gameplay van het vechten. Zeker als je de moeilijkheidsgraad ook een tikkeltje hoger zet, want anders maai je ook vrij simpel door de tegenstand heen. De basis van het vechten in For Honor is zeer basic. Je kan telkens van drie zijdes aanvallen of verdedigen (links, rechts of boven). Je kan ook kiezen tussen een lichte, maar snelle aanval of een zware aanval. Daarenboven kan je afweren, opzij springen en de nodige specials gebruiken om bijvoorbeeld sneller te genezen of meer schade toe te brengen. Deze specials zijn ofwel passief aanwezig gedurende de hele missie of tijdelijke na activatie, waardoor het ook telkens even duurt totdat je special is opgeladen om opnieuw te gebruiken.

Meer diepgang dan eerst gedacht

Eens je de basis van het vechten onder de knie hebt, zal je zeker de singleplayer campagne moeiteloos kunnen doorlopen. Eens je aan multiplayer gevechten begint, ontdek je echter dat er wel wat meer diepgang in het spel zit dan je eerst dacht. Elke factie heeft ook verschillende soldaten met een andere speelstijl. In feite kan je de drie vechters wel telkens eenvoudig indelen van een snelle vechter met lichte bepantsering, een allround vechter en een trage, maar zwaar bepantserde krijger die ook de zwaarste klappen uitdeelt. Elke speler en elke tegenstander vraagt echt wel een andere speelstijl om niet na 1 minuut het onderspit te delven. Ik heb meermaals in het begin de nodige frustraties ervaren online als je ontdekt dat je nog veel te leren hebt in het spel. Daarna is het natuurlijk veel leuker om na de nodige ervaring al die nieuwkomers te vernederen. Je personages bouwen na verloop van tijd ook meer ervaring op, zodat je ook meer voordelen en betere uitrusting kan gebruiken. Ik speelde echter vooral het meeste van de tijd met slechts 1 personage, omdat je dit personage na verloop van tijd ook goed kent en je hiermee ook heel wat voordelen hebt vrij gespeeld.

Online heb je verschillende soorten veldslagen om uit te kiezen. Je kan één tegen één gaan bepalen wie de beste speler is of bijvoorbeeld met Dominion en Elimination met twee legers en vier-tegen-vier spelers gaan knokken. Met deze laatste verover je telkens een deel van het gebied om zo de vijand terug te dringen en hun moraal te breken. Eens je genoeg punten hebt verzameld op het slagveld dan kan de tegenstander niet meer respawnen. Bij Elimination kan je trouwens nooit respawnen wat nog een extra spanning met zich mee brengt. Je kan dan nog de beste speler ter wereld zijn, als je ook niet gebruik maakt van het speelveld dan kan de meest onervaren speler je nog te slim af zijn. Speel je bijvoorbeeld naast een afgrond of op een brug dan kan je met 2 keer drukken op vierkantje  (op PS4) de tegenstander over de rand duwen en is het meteen game over.

Al deze kleine schermutselingen op het slagveld komen ook samen in de Faction War. Het maakt in principe op het slagveld niet uit of je speelt als ridder, Viking of samurai, maar bij het begin van het spel moet je wel een factie kiezen. Deze factie kan je dan steunen door verdiende speelpunten in te zetten om de oorlog voor jouw factie beter te laten verlopen.

Conclusie

For Honor was deze week voor een tiental uur een vermakelijk spel, maar ga ik het binnen enkele weken nog lang spelen? Nee, dat denk ik niet. Het spel heeft niet de grote boeiende wereld die mij langer aan het spelen kan houden. De singleplayer is kort en opnieuw niet echt boeiend. Grafisch is het spel met momenten zeer mooi, maar laat op andere gebieden iets teveel steken vallen om op dit vlak ook een topper te zijn. De multiplayer is na een frustratie trip in het begin gelukkig wel vermakelijk, zeker als je de strijd aan gaat met enkele online vrienden. Het vecht systeem zit goed in elkaar en met button bashen alleen zullen de beginners al snel van de gevorderde spelers worden gescheiden. Daarom willen we For Honor zeker wel aanraden aan de spelers die genieten van een goede fighting game.

Score: 7/10